بعد از نتایج خوب پرسپولیس، بسیاری به این نتیجه رسیدند که اگر روزی اتوبان فوتبال ایران کی روش به بن بست رسید، یک گزینه مناسب برای تیم ملی در اختیار ماست. اما وقتی بازی های بزرگ برانکو شروع شد، تازه فهمیدیم چه اشتباه بزرگی مرتکب شده ایم. برانکو در همه مسابقاتی که نیاز به شجاعت، برنامه و استراتژی داشت، شکست خورد.

از بازی رفت نیمه نهایی فصل قبل مقابل الهلال گرفته تا دربی برگشت. او در همه بازی هایی که باید خود را نشان می داد، بازنده بود تا ترس به جان همه اهالی فوتبال بریزد. بازی با الجزیره یکی از آن بازی هایی بود که پرسپولیس باید براحتی از آن برنده بیرون می آمد؛ اما مشخص نشد این بازی چگونه با شکست پرسپولیس تمام شد؟ الجزیره از سه حمله نصفه نیمه خود سه گل به دست آورد و این نکته فوق العاده خطرناک است. پرسپولیس اگر بازی دوشنبه امارات را به سود خود تمام می کرد، بازی دوشنبه در آزادی برای این تیم بسیار آسان می شد اما حالا یک حریف ضعیف، بی دلیل خطرناک شد. کاری که تیم برانکو کرد، بسیار قابل تامل است: یک مسابقه تشریفاتی که بی دلیل حساس شد!

برانکو می توانست گزینه خوبی برای تیم ملی باشد، البته اگر در بازی های بزرگ موفق ظاهر می شد و از امتحان های اصلی سربلند بیرون می آمد. اما او همه فوتبالدوستان ایرانی را نگران کرد. او با لجبازی های مداوم با برخی بازیکنان نشان داد نمی تواند عادلانه به تیمش نگاه کند. حالا هم به خود می گوید او گزینه مناسبی برای جانشینی کی روش نیست. اگر قرار باشد او سرمربی تیم ملی شود و تیم ملی در همه بازی های دشوار شکست بخورد، اصلا او سرمربی تیم ملی نشود، بهتر است.