من عصبانی نیستم بالاخره اکران شد. در این چند روزی هم که از اکران این فیلم می گذرد نه آسمان به زمین آمد، نه سقف، نه فلک ترک خورد و نه نظام جمهوری اسلامی دچار آسیب شد. عدم اکران این فیلم تنها سودش نقد نشدن این فیلم بود و گزک دادن به دست کسانی که بام تا شام جار می زنند در ایران هیچ نشانی از آزادی یافت نمی شود. در همین چند روزه کم ندیدم کسانی را که رفتند این فیلم را دیدند و سر خورده از سالن سینما بیرون آمدند که: ای بابا! این فیلم همچین آش دهن سوزی هم نبود ها! نمی خواهم در این فرصت کوتاه درباره نقاط ضعف و قوت این فیلم حرف بزنم منظورم این است که عدم اکران این فیلم ها جز آنکه اثر و صاحب اثر را در هاله ای از تقدس و نقد ناپذیری قرار می دهد فایده دیگری ندارد. خیلی از کسانی که در دفاع از رضا درمیشیان و فیلم توقیفی اش قلم زده اند حالا می توانند با خیالی آسوده نظرشان را درباره این فیلم بنویسند و چه بسا اغلب مدافعان رضا درمیشیان در سال های اخیر حالا بیشتر به نقاط ضعف فیلم بپردازند. همین اتفاق درباره فیلم رستاخیز هم رخ داد. صاحب این قلم با اینکه فیلم رستاخیز را اصلا نمی پسندد تا به حال چندین مطلب در دفاع از فیلم رستاخیز نوشته است چرا که فکر کرده توقیف این فیلم و عدم اکرانش اصلا کار منصفانه ای نیست. عدم اکران یک فیلم یا جلوگیری از انتشار یک کتاب در روزگار ما از عبث ترین کارهای عالم است. به قول خانم بنی اعتماد یک فیلم تا ابد در یک کمد زندانی نخواهد ماند. آنها که در روند طبیعی دیده شدن یک اثر اخلال ایجاد می کنند اگرچه نیت شان جلوگیری از انتشار آن اثر است اما همواره تکاپوی شان نتیجه عکس می دهد. اگر مراد و منظور دوستان همین است که خدا خیرشان دهاد و خسته نباشند اما اگر قصد دیگری در میان است اندکی تامل بفرمایند. فقط اندکی.