با خودم فکر می کنم اگر منعی در پخش مسابقات فوتسال زنان وجود نمی داشت آیا بازهم این همه شور و شوق برای دیدن بازی های آنها به وجود می آمد؟ آیا بازهم برای دیدن گزیده ای از مسابقات فوتسال زنان آن هم در صفحات کوچک موبایل این همه حرص و ولع داشتیم؟ پاسخ آن کاملا صریح و روشن است. این فقره هم در کنار بی شمار موارد دیگر صرفا به واسطه ممنوعیت این همه مشتاق یافته. به قول حضرت مولانا تو پاره نانی در بغل نه و بگو به کس ندهم بلکه به هیچ کس ننمایم تا همگان بدان حریص شوند. طبیعی است که فوتسال زنان از پاره نان به مراتب جذاب تر است و ممنوعیت نمایش آن کنجکاوی بیشتری را برمی انگیزد. علاوه بر این ماجرای فوتسال زنان اندک اندک دارد از یک موضوع ورزشی به یک مساله خاص اجتماعی بدل می شود. حالا این زنان صرفا یک فوتسالیست نیستند بلکه هر کدام قهرمانانی اند که یک تنه در مقابل محدودیت ها و تعصبات قومی و قبیله ای قد علم کرده اند و مطالبات این بخش از جامعه را می ستانند. دیر بجنبیم همین ماجرای به ظاهر ساده به یک مساله بغرنج سیاسی بدل خواهد شد و زنان فوتسالیست تبدیل به قهرمانانی می شوند که با هر ضربه ای که به توپ چرمی می زنند در واقع بیانیه ای تند علیه وضع موجود صادر می کنند. پس بیش از این مساله را پیچیده نکنیم و به جای وضع قوانین عجیب و غریب و نانوشته به سوالات بی شمار جامعه پاسخ دهیم. دست به نقد به این سوال: اگر خانم ها می توانند از صفحه تلویزیون فوتبال مردان را به تماشا بنشینند چرا مردان نتوانند مسابقات خانم ها را از تلویزیون ببینند؟