بین آنچه اروین گافمن در نظریه نمایشی خود مطرح می کند و کنشگران اجتماعی را اساسا به بازیگرانی تشبیه می کند که همواره روی صحنه ها، در حال ایفای نقش اند، تا آنچه امروز ما در جامعه خود شاهد آن هستیم، همخوانی مضاعفی وجود دارد. گافمن جامعه را به صحنه تئاتری تشبیه می کند که در آن کنشگران و مخاطبان ایشان به اجراهای تئاتری و نمایشی می پردازند که چنین وضعیتی کنشگران را به رعایت اصول و قواعدی مقید می کند و در ارتباطات اجتماعی افراد موثر و کارگزار است. در این منظر هر برخورد اجتماعی یک اجرا قلمداد شده و کنشگران بنا بر شرایطی که در آن قرار دارند، به ایفای نقش های خود می پردازند.