کودکی و نوجوانی ما در شرایطی گذشت که مادربزرگ همیشه در گوش مان می گفت صرفه جویی کنید. آقا معلم خط سر مشق می داد که «قناعت توانگر کند مرد را.» معلم ادبیات از سعدی می گفت که «اندرون از طعام خالی دار تا در او نور معرفت بینی». در یک کلام باید عادت می کردیم کم بخوریم، کم بپوشیم و به اصطلاح امروز کم مصرف کنیم. وقتی دوران جوانی آغاز شد و به دانشگاه رفتیم با واقعیت دیگری روبه رو شدیم، جوانان دوران کودکی ما که برای تحصیل به خارج رفته بودند می گفتند باید تا می توانیم جامعه را مصرفی کنیم تا صنایع پا بگیرد و از دوران رکود به رونق برسیم. در دانشگاه البته بسیاری از استادان بودند که ایدئولوژی چپ را تشویق می کردند و حرف درباره جامعه مصرفی و واگذاری امور به مردم و حتی توسعه را شگرد غربیان برای استعمار ما توصیف می کردند. ما مانده بودیم کدام را باور کنیم که انقلاب شد. 10 سال اول متاع رایج همان صرفه جویی و قناعت آقا معلم و مادربزرگ و آن استادان شریف دانشگاه بود با عنوان خودکفایی. برای خودکفایی کشور برنامه ها ریختند. در این میان معتقدان به اقتصاد بازار آزاد و... و... مغضوب همه بودند تا اینکه حرف های جدیدی مرحوم هاهشمی رفسنجانی در دوران ریاست جمهوری زد که کم کم آن گروه مغضوب جرات کردند حرف های شان را بزنند. ولی باز هم قدرت در دست گروه دیگر بود و کم و بیش هست. اما امروز بعد از سالیان طولانی و تجربیاتی که اندوخته ایم متوجه شده ام که از پیشرفت کشور در توسعه یافتگی است و این توسعه یافتگی اتفاق نمی افتد اگر اقتصاد را به دست کارآفرینان (بخوانید مردم – بازار) ندهیم. امور مردم را به خودشان وانگذاریم و دولت را در مقام نظارتی کوچک نکنیم. این کار البته لوازم و ملزوماتی دارد که همه کم و بیش می دانیم. باید عزم کافی داشته باشیم و البته ازخودگذشتگی و فداکاری.