امر آموزش و تعلیم و تربیت در ایران تا پیش از دوران پهلوی اول در اختیار بخش غیر دولتی بود. به عبارت دیگر مردم متولیان اصلی امر آموزش بودند. اگر دولتمردانی در این زمینه همت کرده و مدارسی را تاسیس می کردند، از اعتبارات یا اموالی بود که توسط مردم وقف می شد. پادشاه به عنوان متولی اصلی کشور، صاحب موقوفاتی بود و می توانست بخشی از وجوه موقوفات را که مربوط به توسعه آموزش بود برای تاسیس مدارس به کار گیرد. دیگر فعالیت ها غیر از امنیت و نظامی گری در بخش های غیر حاکمیتی تعریف می شد. امر وقف که از قبل از ورود اسلام به ایران به عنوان یک سنت قدیمی و رایج در کشور وجود داشت. افراد و اشخاصی که تمول مالی داشتند،