وصایای امیرالمومنین علی(ع) به دو دسته مکتوب وغیر مکتوب تقسیم می شوند. وصیت مکتوب آن حضرت پس از جنگ صفین بوده که در نهج البلاغه نیز آمده است. اما وصایای غیر مکتوب حضرت پس از ضربت خوردن و در دو مرحله خطاب به فرزندش امام حسن مجتبی(ع) تقریر شده است که حاوی نکات درس آموزی است و بتدریج در این ستون منتشر خواهد شد. این وصایا بارها توسط افراد مختلف ترجمه شده است.«ایران» برای درج در صفحه «ماه مهر» از ترجمه میرزا حبیب الله خویی با شرح علامه حسن زاده آملی بهره برده است.

بسم الله الرحمن الرحیم؛ این آن چیزی است که علی بن ابی طالب وصیت می کند. علی به وحدانیت و یگانگی خدا شهادت می دهد و اقرار می کند که محمد بنده و پیغمبر خداست، خدا او را فرستاد تا مردم را هدایت کند و دین خود را بر ادیان دیگر غالب گرداند ولو کافران کراهت داشته باشند. همانا نماز، عبادت، حیات و ممات من از خدا و برای خداست، شریکی برای او نیست من به این دستور امر شده ام و تسلیم خداوند هستم. ای پسرم، حسن! تو و همه فرزندان و اهل بیتم و هر کس را که این نامه به او برسد به امور زیر توصیه و سفارش می کنم: هرگز تقوای الهی را از یاد نبرید، کوشش کنید تا دم مرگ بر دین خدا باقی بمانید.

همه با هم به ریسمان خدا چنگ زنید و بر اساس ایمان به خدا متحد باشید و از هم جدا نشوید، همانا از پیغمبر خدا شنیدم که می فرمود: اصلاح میان مردم از نماز و روزه دائم افضل است و چیزی که دین را محو و نابود می کند فساد و اختلاف است ولاحول ولاقوه إلابالله العلی العظیم. ارحام و خویشاوندان را از یاد نبرید، صله رحم کنید که صله رحم حساب انسان را نزد خدا آسان می کند.

خدا را، خدا را! درباره «یتیمان»، مبادا گرسنه و بی سرپرست بمانند.

خدا را، خدا را! درباره «همسایگان» با آنان خوش رفتاری کنید، پیغمبر آن قدر در مورد همسایه سفارش کرد که ما گمان کردیم می خواهد آنها را در ارث شریک کند.