بچه که بودم دو برادر در همسایگی مان، همبازی ام بودند. پدرشان از آن ارتشی های سخت گیر بود که به بچه ها پول توجیبی نمی داد و می گفت هرچه بخواهید خودم برای تان می خرم و صلاح هم نمی دانست برای بچه ها بستنی بخرد. در عوض وقتی پدر برای خرید نان پنج تومان بهشان می داد، موقع برگشت می گفتند دو تومانش را گم کردیم. سپس کتک مفصلی بابت سهل انگاری نوش جان می کردند و بعد با میل فراوان بستنی می خوردند. یک بار پرسیدم چرا سر راه برگشتن بستنی نخوردید و آنها هم گفتند بستنی با دلشوره کمتر از دو تومان می ارزد ولی بستنی با خیال راحت خیلی بیشتر از دو تومان ارزش دارد. لابد بستنی فروش هم نمی دانست که بستنی هایش برای این دو برادر دو تومان به علاوه یک کتک سیر می ارزد.