دست به قنوت می شوم. «اللهم اشفع کل مریض»، بغض چنگ می زند. تکرار می کنم. «اللهم اشفع کل مریض»، اشک می ریزم. «اللهم اشفع کل مریض»، صورت زردرنگ خورشیدگونش در برابر چشمانم ظاهر می شود. چهارماهه بود که پدرش درگذشت. به چهره تلخ و خندان پسرک نگاه می کنم. هنوز مدرسه نمی رود. رنگ بی رنگی در صورتش موج می زند. سجاد به رویم می خندد، رنج چشمانش در دلم می نشیند. «خانه دلتنگ غروبی خفه بود/ مثل امروز که تنگ است دلم». عطر چوب خیس در و دیوار خانه در مشامم می پیچد. باران زده است و هوای سردتر از بهار تهران این شهر در تنم رخنه کرده. اینجا خوی است؛ حوالی تبریز؛ شهری در استان آذربایجان غربی؛ جایی برای دلتنگی برای