قاسم افشار در کودکی با پایان برنامه کودک برای من روایت می شد.

وقتی که خوشی تمام بود و حالا می آمد تا حرف هایی بزند و چیزهایی بگوید که من سردرنمی آوردم و نمی دانستم که تا چه اندازه مهم است.

باید بزرگ تر می شدم تا می دانستم با آن قیافه خونسرد و آرام، خبرهای مهم دفاع مقدس را می خواند و از اتفاق های مهم این سرزمین می گوید.

اما قاسم افشار در بزرگسالی برای من معنای دیگری پیدا کرد. در برهه ای از زمان نشان داد که می شود همراه مردم ماند، حتی به قیمت از دست دادن شغل و عشق و علاقه حقیقی.

این 9 سال بارها و بارها به قاسم افشار فکر کردم. به جای خالی که حضور پررنگی داشت و به نوستالژی ماندگاری که حتی در غیبت هم فراموش نشد: برخلاف خیلی ها که ماندند، دیده شدند و خبر خواندند.