الساعه که این سیاهه مرقوم می کنیم. خنکای صبح اولین روز از رمضان المبارک امسال است. بعد از تناول سحری و اقامه صلات خوابیدیم و ساعتی مانده به ظهر بیدار گشتیم. الحمدلله هوا به غایت نیکو است و صائمین عزیز را به رنج و تعب نخواهد انداخت ان شاءا.... رجای واثق داریم که در رمضان امسال شاهد آنچه در سنه ماضیه دیده ایم، نباشد.

پارسال بعض رعیت را در کوی و برزن می دیدیم که حرمت ماه شریف خدا نگه نداشته و به اکل اغذیه و شرب اشربه مشغول بودند. دوباری هم تذکار دادیم، عارض شدند ما نمی توانیم روزه بگیریم، فرمودیم چه تان است؟ عارض شدند: گشنه مان می شود. هیچ کس هم نبود توی کله شان فرو کند که الدنگ خان بخشی از فضیلت روزه به همین است که هیچ نخوری و نیاشامی تا هم به فکر مستضعفین باشی و هم آن خندق بلا را یک ماه استراحت دهی که در یازده ماه بعدی بتوانی همان طور به بلع و هضم بپردازی. اصلا گیریم بیمار هم باشی صلاح نیست که در مقابل دیده صائمین ارجمند بطری پشت عرق کرده تگری آب معدنی به دست گرفتی و عین شتر سه روز راه پیموده دست به کمر وسط خیابان بلایقف قورت قورت می نوشی و سیب زیر گلویت بالا پایین شود.

مریضی، بیماری و ناتوانی هر چه هستی آن بطری لامذهب را ببر در خم شکم یک کوچه به کمرت بزن تا دل بندگان خدا را به خواهش و هوس نیندازی. بعض دیگر از رعیت نیز انگار روزه می گیرند و منتش را سر ما دارند. خب اخوی جان روزه گرفته ای مقداری طبیعی است که تشنگی و گرسنگی غالب گردد. این که در ماه خدا که ماه برکت و مهربانی و رحمت است. یک به دو نشده که نباید تا یکی بوق زد و حرف زد، دست به قفل فرمان برده و طرف را عین نان قندی مشت خورده خاکشیر کنی. مگر نه که بزرگان شریعت فرموده اند روزه به نوعی تمرین صبر و تحمل است. خب وا بده برادر من صبوری کن و برای خدا سیاق بنویس و با او حساب کتاب کن. زیاده فرمایش نداریم.