سلمان، نقطه اتصال فرهنگ ایران باستان و اسلام است. این امر آنقدر عظیم است که به قول دکتر بابک عالیخانی «می توان تمدن ایرانی- اسلامی را تمدن سلمانی نامید.» نکته ظریف و دقیقی که به ابعاد مختلف آن کمتر توجه شده است اینکه، آنها که با دید ملی گرایی و قوم گرایی به سلمان نگریسته و او را جاسوس و خائن معرفی کرده اند، در اثر نقص روش مطالعه خود، هرگز به درک شخصیت والای بزرگ مربی فرهنگ ایرانی -اسلامی نائل نیامده اند. شخصیتی که اگر نبود نه از فردوسی و ابن سینا خبری بود و نه از حافظ و خواجه نصیر طوسی. در دوران سلمان، فرهنگ ایران و دین زرتشتی به انسداد رسیده بود و او روح اسلام را به این کالبد دمید و آن را با حفظ اصالت های گذشته و کنار زدن جنبه های منفی دوباره احیا کرد. ایرانیان، رسول خدا(پیامبر اکرم) را درک نکردند اما با رسول رسول خدا (سلمان)، اسلام ناب محمدی و علوی را تجربه کردند. بله سلمان فرستاده رسول خدا(ص)و جانشین او، امام علی(ع)، بود و شاگرد اول مکتب او. توجه داشته باشیم که در دوران سلمان، از هجرت پیامبر به مدینه تا قبل از خلافت امام علی(ع)، جهان اسلام گذشته از پیامبر و امام علی(ع)، چنین رهبر و مربی ای را تجربه نکرده بود. او با این شان و عظمت و با صبر و درایت، مردم سرزمین خودش را با تعالیم ناب محمدی(ص)و علوی(ع)، آشنا کرد. این مردم که در پایتخت 700 ساله ساسانیان زندگی می کردند(مدائن / تیسفون) به مربی خبیر و آگاه احتیاج داشتند که عمق دانشش هم تعالیم و فرهنگ آنها را دریافته باشد و هم وحی محمدی(ص)را. این مسیر، مسیری سخت و پر مانع بود که این حکیم و عارف بزرگ آنها را از میان برداشت.