امنیت در سایه فرهنگ شکل می گیرد. فرهنگ هم در ذیل کشوری امن می تواند رشد کند. هرکدام فدای دیگری شوند، هر دو آسیب می بینند. اما به دلیل اینکه مسوولان امنیتی توانایی و قدرت قهریه در اختیار دارند و در بسیاری ازموارد اعتقاد به این توازن ندارند، معمولا فرهنگ قربانی می شود و در نتیجه آن امنیت هم آسیب می بیند. در قربانی شدن فرهنگ و بی توجهی به آن ناخواسته مشکلات امنیتی شدیدی بر جامعه بار می شود. نمونه اش را در همین ماجرای فیلترینگ ها ببینید.

گزارش های رسمی می گوید که بعد از فیلتر شدن تلگرام ریزش اساسی در افراد و اعضایش صورت نگرفته است. تنها اتفاقی که در این میان افتاده است، دسترسی پیدا کردن میلیون ها ایرانی به فیلترشکن بوده است. این فیلترشکن ها برای دسترسی به تلگرامی است که تا به حال کار عادی خودش را می کرد و مخاطبانش کارهای فرهنگی، تجاری، صنفی، و حتی ارتباطات محدود شخصی انجام می دادند. طبعا درصدی از این ارتباطات می تواند مشکلات سیاسی و فرهنگی و اخلاقی داشته باشد. اما وقتی برای کنترل همین ارتباطات نگاه امنیتی وارد می شود و به دلایل عمدتا سیاسی و مراقبت های امنیتی فیلتر می شود، مردم به فیلترینگ رو می آورند.

نگرانی اصلی فرهنگی و اخلاقی من بسته شدن تلگرام نیست. نگرانی ای که همه دلسوزان فرهنگ و اخلاق و دین را آزار می دهد فیلترینگی است که به دلیل دیده نشدن تلگرام صورت گرفته اما در یک کار مقبول اجتماعی و غیر قابل جلوگیری میلیون ها نسل جوان دارای فیلترینگی شده اند که فقط به تلگرام سر نمی زنند. به راحتی اگر بر صفحه کیبورد تلفن یا لپ تاپ خود هر سایت ضد اخلاقی، ضد دینی، مروجان خشونت، را کلیک کنند، به راحتی می توانند به آن دسترسی یابند. اینجاست که فرهنگ قربانی سیاست می شود. این جامعه پر فیلترشکن که جزیی از امکانات همه تلفن ها و لپ تاپ ها شده است، حتما از لحاظ امنیتی و اخلاقی و دینی آسیب بیشتری می خورند و آسیب بیشتری هم می توانند بزنند. فراگیری فیلترشکن- بنا به حجم گسترده ای که آمار رسمی ومسوولان رسمی می گویند - از نظر اخلاقی و سیاسی و امنیتی خطر های جبران ناپذیر تر و جدی تری از دسترسی عادی به شبکه های اجتماعی دارد.