شعر امروز ایران، پر است از کپی کاری و از روی دست هم نویسی و در نهایت، بجز چند نام معدود در میان شاعران هم نسل و تازه نفس تر، باقی چیزی می نویسند برای رضای دل مخاطبی که شعر را آنگونه می خواهد که در مناسبات عاطفی روزمره اش مورد استفاده قرار دهد و نگاهی به صفحات مجازی نمونه های فراوانی از این شعرها پیش چشم می گذارد. شعرهایی اصولا مورد توجه که این سوال را به ذهن متبادر می کنند که آیا هر کسی شعر می نویسد شاعر است یا شعر جای دیگری ایستاده است. شعر به معنای نزدیکی به ذات و خلق کلمه اش و نه خوشایند جامعه ای که جز مصرف کردن هدفی دیگر ندارد. از این شعرها بگذریم، که جز تاسف چیزی برای ادبیات معاصر ایران ندارند و جز شعف چیزی برای شعری که می شود با آن عاشق شد اما نمی توان با آن ادبیت ساخت.