انگار همین دیروز بود که با قامت بلند، اما فربه خود، عصابه دست و آرام قدم برمی داشت و پله های روزنامه را طی می کرد تا به اتاق مصاحبه برسد. از اینکه در یکی از گزارش هایم از او به عنوان یکی از «بزرگ ترین بازیگران سینمای ایران» یاد کرده بودم، خیلی خوشحال بود. حالا هم با رغبت اجازه داد تا با او به گفت وگو بنشینم... مصاحبه دو ساعت به طول انجامید. برای من لذت بخش بود، چون مقابل تاریخ نشسته بودم و قرار بود درباره ناگفته های سینمای قبل و بعد از انقلاب بیشتر بدانم. برای او هم اگرچه در ظاهر دلنشین به نظر می رسید، اما تمام این دو ساعت سراسر یادآوری ناملایمات بود و یک حسرت به درازای عمرش که دوباره مقابل