«برنامه جامع اقدام مشترک» یا به اختصار همان «برجام» ترجمان Joint Comprehensive Plan of Action است که حالا چند وقتی می شود با خروج ایالات متحده از برجام یکی از اعضای آن کم شده و به گروه 1+4 تبدیل شده است.

بر این اساس باید گفت مذاکرات ایران و گروه 1+5 طبق ستون سوم پیمان نامه جهانی منع گسترش سلاح های هسته ای به منظور اطمینان قدرت های جهانی از عدم تولید و توسعه سلاح های هسته ای توسط ایران و نیز اطمینان ایران از حق خود برای غنی سازی سوخت صلح آمیز هسته ای برای اهداف غیرنظامی در سال 2006 (1385) آغاز شد و برای به ثمر رسیدنش هم زحمات زیادی توسط دولت های گوناگون کشیده شد؛ تا این که پس از روی کار آمدن حسن روحانی و چندین دوره مذاکرات، سرانجام در 24 نوامبر 2013(3 آذر 1392)، توافق موقت ژنو بر سر برنامه هسته ای ایران بین ایران و کشورهای 1+5 در ژنو سوئیس امضا شد.