«پاتو» دوست داشت پرنده ها را تماشا کند، دوست داشت آنها اوج بگیرند و او لذت ببرد. پاتو تاثیر زیادی روی علی گذاشت... دختر کوچکش حس زندگی را در او زنده کرد، لوله تفنگ را که می گرفت سمت پرنده ها صورت دخترک می آمد جلوی چشمش. علی پدر مهربانی شده بود... شرکت کم آورد و نیروها را تعدیل کرد، علی بیکار شد و تفنگ را فروخت، یک نخجیر دولول، بعد دیگر هیچ وقت تفنگ نخرید، رخت شکار را هم گذاشت توی انباری...

زندگی علی عباسی، مرد 45 ساله اصالتا تکابی، سه نقطه اوج دارد: یک دوست اهل شیلی به نام پاتو، دخترش و تفنگی که فروخت. او 14 سال است از شکارچی بودن توبه کرده و نمی داند که عذاب وجدان آن سال ها دست از سرش برمی دارد یا نه. ولی برای این که آرام شود این بار لنز دوربینش را می گیرد سمت پرنده ها که طبیعت را آذین بسته اند. او سوژه ماست، یک شکارچی نادم که تا دلتان بخواهد صادق است.