در کنار اندک اخبار پراکنده و امیدوارکننده که در مورد بهبود شرایط محیط زیست در برخی نقاط جهان منتشر می شود، با کمال تاسف همچنان بسیاری از گزارش های علمی، اوضاع حیات روی کره زمین و به پیروی از آن بقای حیات بشری را نگران کننده توصیف می کنند.

یک بررسی اجمالی در محتوای هزاران خبر و مصاحبه و گزارش محیط زیستی داخلی و خارجی در چند سال گذشته نیز نشان می دهد کمتر نشانی از بهبود وجود دارد.

در کشور ما البته نکته امیدوارکننده این است که مدیران ارشد این واقعیت را پذیرفته اند که عناصر حیاتی آب، هوا، خاک و تنوع زیستی علاوه بر جنبه های تخصصی محیط زیستی دارای ابعاد سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و امنیتی نیز هستند و اظهارات فصلی درباره سیل، خشکسالی، گردوغبار، نابودی تالاب، آتش سوزی جنگل، انقراض گونه ها و آلودگی هوا اگرچه ممکن است به تیتر رسانه ها تبدیل شوند، ولی فاقد کارایی لازم برای اقناع افکار عمومی هستند.

با کمال تاسف رویکرد حفاظت از حیات وحش نیز از این قاعده مستثنی نیست.

مطالعات جدید نشان می دهد انسان که فقط یک صدم درصد از وزن حیات روی زمین را شامل می شود، خود عامل نابودی 83 درصد از حیات وحش و بیش از50 درصد از گیاهان این کره مسکون است و درحالی که حیات وحش تنها 4 درصد از پستانداران کره خاکی را شامل می شود همچنان میل به شکار در زیستگاه های طبیعی، نابودی مهم ترین ستون های پایداری حیات راهدف گرفته اند.

در مقیاس ملی شاید کمینه انتظار برای حفاظت از محیط زیست، تغییر رویکرد کشور به سوی بهره برداری خردمندانه از منابع حیاتی باشد و تردید جدی دارم که شکارگری در این دایره خردمندی جایگاهی داشته باشد، مگر دغدغه معیشت فعالان بازار اسلحه شکاری و فشنگ و ساچمه، خواب از چشمان ما ربوده باشد!