حد فاصل من از داخل اتاق با جهان بیرون، پرده توری ای است که بر روی در مشرف به حیاط خانه کشیده شده است. صبح ها این خوش شانسی را دارم که با صدای گنجشک ها و پرنده هایی که از این شاخه به آن شاخه تک درخت تنومند داخل حیاط می پرند، از خواب بیدار می شوم. در همهمه آنها شور زندگی جاری است و ندا سر دادن برای آغاز روزی دیگر...

در میان حجم انبوه افسردگی در متن جامعه و درون آدم های سرزمینم، تنها دلخوشی و نور امید به جامانده در وجودم همین پنجره ای است که به روی باغچه حیاط گشوده شده و مرا به غوغای صبحگاهی و بزم عاشقانه پرندگان دعوت می کند. گاه آن لابه لا صدای کلاغ پیری هم به گوش می رسد که گویی این شور و سرمستی را برنمی تابد و ساز مخالف خودش را به شکلی نا فرم کوک می کند و چقدر در جامعه متوسط پرور ما سازهای مخالفی که ریشه در افسردگی و دلمردگی و پریشان حالی دارند، زیاد شده...