قطعا ما در قواره ای نیستیم که در مورد استاد مرحوم «حمید سبزواری» حرفی بزنیم و مطلبی بنویسیم؛ سبزواری در ادبیات ایران جایگاهی دارد که اگر قرار باشد کتابی هم از او چاپ شود، آنقدر ارزش دارد که مقدمه اش را باید آیت ا... خامنه ای (مدظله) بنویسد تا حقش ادا شود. اهمیت اشعار و سرودهای استاد سبزواری را می توان در چند حوزه تقسیم کرد که اولین و شاید مهم ترین آن نگاه مانیفستی به آن است. شعر استاد سبزواری را می توان مانیفست منظوم انقلاب اسلامی دانست، که در آن هم برای استقلال هم برای آزادی و هم عدالت شعر دارد. در اشعار او هم برای چرایی نهضت و هم برای امام امت استدلال های قوی وجود دارد و می توان با آن به محاجه با تفکرات مقابل انقلاب اسلامی پرداخت.

نکته دیگر در اشعار او مردم داری است. استاد از همان اوایل جوانی که بصورت جدی شعر گفتن را شروع کردند، این قدرت خود را در اختیار و استفاده مردم قرار دادند و این باعث شده است در همه تحولات مهم تاریخی از اشغال متفقین تا ملی شدن صنعت نفت، از کودتای 28 مرداد 32 تا نهضت 15 خرداد 43 در اشعار استاد حمید متبلور باشد.وجه سوم اهمیت سبزواری در حضور به موقع ایشان در تمام سال های انقلاب و در خدمت انقلاب بود. سبزواری در 12 بهمن 57؛ خودش در ترافیک جمعیت منتهی به فرودگاه مهرآباد مانده بود اما سرود استقبالش در صحن فرودگاه و البته تاریخ ایران جاودانه شد. او برای هفتم تیر، هشتم شهریور، سوم خرداد، 14خرداد و برای همه تقویم ما که در آن حادثه ای بوده شعر گفته و نسل ما و نسل های بعد از ما با ترانه های اوست که بسیاری از تاریخ انقلاب اسلامی را می شناسد. نکته دیگر در سبزواری بر خلاف بعضی ها که در میانه از انقلابی گری افتادند آن است که تا آخرین روزها نیز حماسه، اعتراض و نگاه انقلابی در اشعارش متبلور است. و دسته آخر آن که سبزواری پدر شعر انقلاب است و این را نه فقط در باب شعری او بلکه در نسلی که او در شعر انقلاب پرورش داده می توان یافت، نسلی که از «سید حسن حسینی» و «قیصر امین پور» را تا «محمدمهدی سیار» و «میلاد عرفان پور» در بر می گیرد که با واسطه یا بی واسطه محصول تفکر انقلابی سبزواری در شعر پارسی هستند.