قصه نخستین تجربه من از «جام جهانی فوتبال» چیزی بود تقریبا شبیه قصه آن پسرک ملایری در فیلم «مسافر» زنده یاد عباس کیارستمی. درست 40 سال پیش بود. ایران به جام جهانی 1978 آرژانتین راه یافته بود و قرار بود بازی های تیم ملی به صورت زنده از تلویزیون پخش شود. البته پخش زنده و مستقیم در آن سال ها تداول و پیش پا افتادگی امروز را نداشت؛ مائده و غنیمتی بود بسیار کمیاب، گرانقدر و بس عزیزکرده. آن روز، تلویزیون بزرگ «شاوب لورنس» خانه پدری با آن قاب زیبا و نفیس چوبی و آن هیبت موقر و سنگین، در بالادست میهمانخانه مصداق واقعی جعبه ای جادویی