هشت سال جنگ را بدون همراهی مردم پشت جبهه نمی شد تاب آورد. آنها که در میدان نبرد بودند دل شان قرص بود که مردم پشت سرشان با آنان یک دل و یک صدایند. آنهایی هم که همراهی نمی کردند- مثل محتکران زالو صفتی که فقط و فقط به فکر زراندوزی بودند- مطرود و منفور مردم بودند. چیزی که مردم را وا می داشت تا با رزمندگان میدان نبرد همدل و همصدا باشند وحدت نظر و عمل مدعیان انقلاب بود. آنها می دیدند که اغلب کارگردانان انقلاب چیزی از جنس همین مردمند و فاصله چندانی بین شعار و عمل آنها دیده نمی شود. حالا اما روز و روزگار دیگری است. بام تا شام شعار اقتصاد مقاومتی می دهیم اما هیچ کس باورش نمی شود. چرا؟ دست به نقد به رفتار بسیاری از ارگان ها در مسابقات جام جهانی نگاه کنید. کشوری که از همه سو مورد تحریم قرار گرفته چه نیازی به این همه لشگرکشی در جام جهانی دارد؟ تیم ملی نیاز به تشویق دارد؟ خب، هر کس دستش به دهانش می رسد و می تواند با هزینه شخصی اش راهی روسیه شود، تشریف ببرد آنجا و تیم ملی اش را تشویق کند. چرا باید نهادهای دولتی خودشان را وارد این ماجراها کنند؟ بردن کلی آدم به اسم ارکستر موسیقی چه دردی از فوتبال ما را دوا می کند؟ مردم این همه ریخت و پاش آشکارا را می بینند و آن وقت توقع دارید از من و شما قبول کنند که کشور مشکل اقتصادی دارد؟ حق ندارند بگویند: پول برای خودشون هست به ما که می رسن می گن نداریم! می دانید چه قدر از ضروریات مملکت به بهانه نداشتن بودجه تعطیل شده؟ می دانید خیلی از نهادها و ادارات از دادن حقوق پرسنل خود عاجزند؟ آن وقت یک لشگر راه انداخته ایم که بروند روسیه و تیمی را که خیلی ها معتقدند بیش از سه بازی انجام نخواهد داد تشویق کنند. حقیقتا که:

کار کرد جهان دون عجب است

همه سوگ است و نام او طرب است