تمام میدان سرخ صدای «ایران، ایران» به گوش می رسد. ایرانی ها در میانه خیابان دور هم جمع شده اند و یک صدا ایران را تشویق می کنند. سمت راست طرفداران پرو ایستاده اند و سمت چپ مصری ها. همه کنار هم می خندند و تیم کشورشان را تشویق می کنند. فضای عجیبی است. همه لبخند می زنند و با ملیت های دیگر عکس می گیرند. جمعیت زیادی از مراکش آمده اند و اتفاقا سر و صدای بلندی هم دارند. مراکشی ها مهربان و محترم هستند. وقتی می فهمند که ایرانی هستی برای تیم ایران آرزوی موفقیت می کنند و می گویند روز جمعه سنت پترزبورگ می بینیم تان.

بعضی روس ها وقتی صدای ایرانی ها و تشویق شان را می شنوند چند دقیقه ای کنار گروه ایرانی می ایستند و عکس می گیرند.

گروه دیگرشان می گویند «ما با همدیگر دوست هستیم، فارغ از تمام مسائل سیاسی ما ایران را دوست داریم.» وقتی از ایرانی ها درباره روس ها می پرسم، ایرانی ها مشخص است که کاملا سورپرایز شده اند: «چقدر روس ها مهربان هستند، آنها فقط دوست دارند که کمک کنند و با لبخند خودشان از شما می پرسند که آیا نیاز به کمک دارید؟»

فضای پرشور و بی نظیری است. اما در کنار تمام این زیبایی ها، امکانات ایرانی ها از بقیه کشورها کمتر است. اینجا نه پرچم ایران به اندازه کافی هست و نه هیچ چیز دیگر. ایرانی ها همه دنبال لباس و پرچم ایران هستند و کسی نیست تا این گروه را حمایت کند. مردم خودشان گاهی اوقات برای بچه هایی که خسته شده اند آب می خرند تا کمی حال شان جا بیاید. مسکو هرروز شلوغ تر می شود و امروز بازی افتتاحیه جام جهانی بالاخره آغاز می شود.

همه دنیا کنار هم جمع شده اند. همه فعلا خوشحال هستند، هیچ تیمی نباخته و حذف نشده است، باید منتظر تلخی ها هم نشست.