دعا از جمله خالصانه ترین عبادت ها و پرستش های بندگان است. نیایش، درخواست بندگان از خداوند است که برخاسته از معرفت و درک توحید و ربوبیت الهی است. تا انسان معرفت نداشته و توحید محض، کامل و تمام را درک نکرده باشد و از هر گونه شرک خود را پاک نکرده باشد، نمی تواند دست های نیایش را به سوی خدا بلند کند. از این رو می توان همه زیبایی های عبادت و پرستش را در نیایش یافت.

دعا بریدن از غیرخدا و همه اسباب هستی و پیوستن به غنای ذات الهی است. نیایش، دست های خالی فقر است که به سوی ذات غنی دراز شده و بدان پیوسته است. دعا، فرار انسان از همه چیز و درک اضطرار ذاتی به خداوند غنی حمید است. لذا دعا را نماد اخلاص و توحید و بندگی و زیباترین نمایش خضوع و خشوع دانسته و گریزان از دعا را بدترین بنده گفته اند.