ملت ایران یک شب کامل را در خیابان ترانه خواندند، پایکوبی کردند و جشن گرفتند؛ نه از آغاز جشن خیابانی تفکیک جنسیتی در کار بود نه در پایانش خبری از به هم خوردن امنیت روانی خانواده ها و ایجاد ناراحتی برای شهروندان. این وضعیت ناقض یک ادعای قدیمی و البته همچنان موثر در فضای فرهنگی و اجتماعی ایران است؛ همان ادعایی که در طول سال ها تعداد پر شماری از جشن ها، کنسرت ها و آیین های مردمی و عمومی را به تعطیلی کشانده، به این بهانه که اولا این دست برنامه ها و قرار گرفتن در اینگونه موقعیت ها «اولویت» مردم نیست و ثانیا مردم کشور ما چنین جشن ها و تجمعاتی را نوعی «ابتذال» فرهنگی و مغایر با شئونات دینی و اجتماعی خود می دانند!