چه روز سختی بود که گذشت. این روزها همه دشوار: دیدن مردی بر تخت بیمارستان: افزون بر این تلخکامی ها. درد این بار بیرحمانه تر از همیشه با قامت بلند یک جامعه شناس منتقد و یک روشنفکر اجتماعی دست به گریبان شده بود. دکتر محمدامین قانعی راد، نفس نفس می کرد: به سختی. همچنان می جنگید تا بماند و باز برای ما بنویسد و سخن بگوید اما نه برای اینکه به انشاهای مطبوعاتی یا علمی (و رویم نمی شود بگویم به نشخوارها) بیفزاید بلکه شاید مرهمی برای زخم های مان بنهد. وقت عیادت تمام شد با دکتر خانیکی و همسرشان بیمارستان را ترک گفتیم به امید دیداری در زمان بعدی عیادت: صبح جمعه ساعت 9. آن صدای کشیده سنگین هه... هه... هه... همچنان با من بود. اما نمی دانستم که وداع آخر نیز خواهد شد.