«من از بیگانگان دیگر ننالم/ که با من هرچه کرد آن آشنا کرد» به نظر می رسد دل حافظ شیرازی هم از دست دوست و آشنا خون بوده که چنین بیتی را در غزل های خود جای داده و از آشنایان شکایت کرده است. شکایتی که نشان می دهد این رفتار آشنایان تازگی ندارد و لسان الغیب شعر فارسی در قرن هشتم هجری هم نتوانسته بی تفاوت از کنار آن بگذرد و با زبان شعرش اشارتی چنین آشکار و شفاف به این موضوع داشته و مخاطب خود را نسبت به آن بیم داده است. ظاهرا بی وفایی در سرشت آدمیزاد است و خب انگار بیگانه بهتر از آشنایان بلد است که شر نرساند. البته این عبارت شر و خیری که سعدی از آن (مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان) یاد کرده مطلق