در خبرها آمده قرار است در یکی از مناطق تهران به صورت آزمایشی به مدت یک ماه زندگی شبانه جریان داشته باشد. برای اینکه خیلی هم ذهن تان خیال پردازی نکند، توضیح می دهم که منظور از زندگی شبانه باز بودن برخی مغازه ها و کافه ها تا ساعت دو نیمه شب است. تا همین چند سال پیش یعنی تا زمانی که سردار قالیباف فرمانده نیروی انتظامی نبودند همه چیز داشت روال عادی اش را طی می کرد. یعنی اگر شما شبی، نصفه شبی گرسنه می شدید یا از سر دلتنگی هوس سیگار کشیدن به سرتان می زد خیلی راحت راه می افتادید و مایحتاج تان را از سر کوچه تامین می کردید. اگر هم خیلی دیروقت بود راهی میادین اصلی شهر می شدید و به کام دل می رسیدید. تا اینکه آقای قالیباف برای تامین امنیت پایتخت فکر بکری به ذهنش رسید: از ساعت دوازده شب به بعد چراغ هیچ مغازه ای نباید روشن بماند. با این فکر بکر نه تنها از آمار جرم و جنایت کم نشد که خیلی از مناطق پایتخت از ساعت هشت، نه شب به بعد شبیه قبرستان شد و برای جرم و جنایت فضای مناسب تری در اختیار برادران و خواهران بزهکار قرار گرفت. پایتخت که یکی از مولفه های اصلی اش شب های روشن آن بود به یکی از دلمرده ترین شهرهای ایران بدل شد و حالا بعد از گذشت سال ها عده ای به فکر افتاده اند، جبران مافات و اشتباه هولناک برادر قالیباف را تصحیح کنند. اما مگر به راحتی می توان چنان اشتباهی را تدارک دید؟ هر چقدر تخریب و ویرانگری سهل و آسان است، ساختن و بنانهادن دشوار و صعب. حالا باید گاماس گاماس نیم ساعت نیم ساعت از دوازده شب فاصله بگیریم تا شاید روزی روزگاری بتوانیم به شرایط، ده بیست سال پیش برگردیم. چه می توان گفت جز اینکه: خداوند به همه ما صبر جزیل عطا بفرماید. آمین!