1- وقتی ایستاده برایت دست می زنند، یعنی کارت را عالی انجام داده ای. یعنی دلشان را ربوده ای. یعنی عملکردی احترام برانگیز داشته ای. همان کاری که ایرانی های حاضر در ورزشگاه موردوویا سارانسک برای دقایقی پس از پایان بازی هم انجام دادند. این احترام متقابل ریشه در قدرشناسی طرفین دارد. از یکسو تلاش و جنگیدن قابل ستایش بازیکنان تا آخرین نفس و از سوی دیگر، حمایت پرشور و چشم نواز ایرانیان از هر سه بازی تیم ملی در روسیه.

2- اشک های بازیکنان پس از به صدا درآمدن سوت پایان بازی مقابل پرتغال، مهر تاییدی بود بر اینکه چیز مهمی را از دست داده ایم. بله! رویای صعود از گروه محقق نشد اما آنها صعودی رشک برانگیز به قلب ها داشتند. از حالا تا همیشه، نام آنها با غرور و افتخار عجین شده است.این تیم ملی هیچگاه در لابه لای صفحات کتاب حجیم فوتبال مان گم نمی شود، حتی کمرنگ هم نخواهد شد.

3- «استاد کی روش» و «پروفسور کی روش». اینها القابی است که خبرنگاران پرتغالی به کارلوس داده اند. چه القاب درست و خوبی. مگر بدون او می توانستیم چنین تیم منسجمی داشته باشیم و در گروه مرگ تا دقیقه آخر به حیات مان ادامه دهیم؟ او ما را به بهترین تیم آسیایی تبدیل کرده و باعث شده بزرگ تر فکر کنیم و فاصله آرزو و واقعیت برایمان کمتر شود.

4- سرمان حسابی بالاست. چیزی نمانده بود که سر به آسمان بساییم اما خب هنوز آنقدر قد نکشیده ایم. تا روز آخر شانه به شانه غول های فوتبال جهان در گروهمان جلو رفتیم و پنجه در پنجه زورآزمایی کردیم. اگر فوتبال ملی مان به همین روند رو به رشد ادامه دهد، آن روز خیلی دور نیست که مچ غول ها را هم بخوابانیم. ما می ایستیم و دوباره برمی گردیم، باتجربه تر و با انرژی تر. برمی گردیم و آن روز را به جشنی بزرگ تبدیل می کنیم، خیلی بزرگ تر از جشن فعلی مان.