آرشیو چهار‌شنبه ۶ تیر ۱۳۹۷، شماره ۴۱۲۰
ورزش
۹
نگاه -2

نامت را نگو، رویایت را بخوان

نازنین متین نیا

احتمالا یک ثانیه هم بیشتر طول نکشید: این پرش بلند و از سرغرور. رجزخوانی و کری فوتبالیست اسطوره ای جهان برای بازیکنان تیم فوتبالی که هوادارانش شب تا صبح پای پنجره اتاق هتل او سروصدا کرده اند تا نخوابد و امروز آماده نباشد. اما رونالدو لازم دارد که کمی جلوتر از هم تیمی ها و بچه های تیم رقیب، وارد زمین چمن شود، خودش را از زمین جدا کند و در پروازی نمایشی، قبل از شروع جنگی تن به تن، نمایش دیدنی اجرا کند. نیاز دارد دیده شود. چون نگاه جهانی به ساق پاهای اوست و توپی که با یک ضربه محکم دروازه حریف را باز می کند. رونالدو می پرد تا تکلیف را برای همه روشن کند: او ستاره زمین است و قرار است ستاره بماند و بدرخشد. او به پشت سرش نگاه نمی کند. به مردان جوانی که نگاه شان مضطرب است و حتی در دقایق اول بازی، با رنگ های پریده مبارزه را آغاز می کنند. قرار هم نیست که نگاه کند. رونالدو آمده تا یک شب دیگر هم زمین را به نام خود کند و برود: بدون آنکه نگاهی به چهره حریف بیندازد یا سرنوشت شان برای او مهم باشد. قرار همیشه برنده ها همین است. همین که بازنده بی اهمیت باشد و این پرش یک ثانیه ای، این نمایش دیدنی ستاره، فقط برای دوست دارانش است و آنهایی که منتظرش هستند. ستاره نمی بیند، کری می خواند و در هیاهوی چند دقیقه اول، فقط یک عکاس موفق می شود پرفورمنس دقیقش را ثبت کند. اما کمی بعد از این پرش نمایشی و وقتی عکس روی خروجی خبرگزاری رویترز می آید، دیگر این پرش از سرقدرت و نمایش و کری خوانی نیست. حالا رونالدو فقط روی هوا مانده. شبیه اداهای همیشگی اش که دست مایه شوخی و خنده مخالفان و منتقدان رونالدو می شود. یک حرکت بی دلیل با دهانی نیمه باز. کمی بعد از بازی و معجزه مردان سفیدپوش، این عکس روایتی دیگر پیدا کرده و یادگاری است از قصه قهرمانانه مردانی که هنرمندانه و پرقدرت صحنه نمایش رویایی این ستاره را برهم زدند، مردانی که رویای یک ملت را روی دوش گرفتند، همراه هم جنگیدند تا صحنه نمایش تک نفره ستاره، بستر سبزی برای جوانه زدن رویاها و آرزوهای یک ملت باشد. جوانه هایی که بالاخره روزی و روزگاری پا می گیرند، سبز و پربار می شوند و رویاهای بزرگ جمعی را به حقیقت می رسانند.