هر یک از ایرانیان در زندگی شخصی شان به تغییرات آب و هوایی از گذشته تا امروز توجه کنند به راحتی می توانند تغییرات اقلیمی را لمس کنند. شدت گرمای هوا طی مثلا دو دهه اخیر افزایش یافته است. گرمای هوا در دوره های زمانی مشخص قابل مقایسه با گذشته نیست. همین طور میزان و شکل نزولات آسمانی در کشور تغییر کرده است. مثلا باران های مداومی در برخی از مناطق کشور داشته ایم که از آنها خبری نیست. این را همه ایرانیان در تمامی نقاط کشور تجربه کرده اند. از طرف دیگر متخصصان هم در داخل ایران و هم در سطح بین المللی این تغییرات را تایید می کنند. سال 2009 در نشست جهانی آب که در استانبول ترکیه برگزار شد 25 هزار نفر از متخصصان علوم آب و...

مسوولان کشورهای جهان تاکید کردند که آب و هوا تغییر کرده و ما نمی توانیم آن را به شرایط گذشته بازگردانیم: بلکه کشورهای جهان باید خودشان را با تغییرات اقلیمی تطبیق دهند. اما در ارتباط با اینکه علل این تغییرات چیست و کشورهای جهان چه سهمی دارند نظرهای مختلفی مطرح می شود. افزایش فعالیت های صنعتی، افزایش جمعیت، افزایش شتابان استفاده از خودروها و ده ها عامل دیگر موجب شده کره زمین گرم تر شود. کشورهای صنعتی در بروز این اتفاق بیشترین سهم را داشته اند اما اکنون پیامدهای تغییر اقلیم متوجه همه کشورهای جهان است و از همین رو تلاش می شود تا کشورها متناسب با سهم شان در کنترل عوامل تشدیدکننده تغییرات اقلیمی بکوشند. در نتیجه ما هم در ایران باید مساله تغییرات اقلیمی را جدی بگیریم. امروزه با شرایطی سخت روبه رو شده ایم که از سال های پیش برایش تدبیری نیندیشیده بودیم. در طراحی برنامه های توسعه کشور و مدیریت منابع آب باید به مساله تغییرات اقلیم هم توجه کنیم. در کشوری مانند ایران دوره های خشکسالی بیشتر شده است بنابراین باید برایش تدبیر کنیم و مثلا در مورد مشکلاتی مانند کمبود آب راه حل های علمی و عقلانی در پیش بگیریم. الگو های مصرف باید مبتنی با شرایط جدید باشد. اگر مساله تغییرات اقلیم را جدی نگیریم و صرفا به خارجی ها نسبت دهیم این رویکرد اشتباه است. گرم شدن کره زمین، کم آبی و تغییر شکل نزولات آسمانی قابل کتمان نیستند. البته همه مراکز و مسوولان آزادند که دیدگاه های شان را طرح کنند و دلایل شان را بگویند. این در همه جای جهان هم مرسوم است و ما هم نباید به دنبال حبس دیدگاه های دیگران باشیم. آنچه مهم است اینکه تصمیم سازی ها در کشور مبتنی بر احساسات نباشد و مبنای تصمیم گیری در کشور باید مبتنی بر دیدگاهی باشد که از قوت علمی بیشتری برخوردار باشد.