دختری که در 14 سالگی از پشت نیمکت مدرسه پای سفره عقد کشانده شده بود، پس از ناپدید شدن شوهرش تصمیم گرفت به دادگاه مراجعه کند و این بار خود برای آینده اش تصمیم بگیرد. اما مشکل از آنجایی شروع شد که او تا رسیدن به سن قانونی 9 ماه فاصله داشت.

دختر جوان لباس های ساده ای بر تن داشت، موهای رنگ شده اش از زیر روسری بیرون زده بود و در چشمان آبی رنگش نگرانی موج می زد. اسمش «بهاره» بود، تنها دختر یک سرایدار که در خانه ای نزدیک مجتمع قضایی ونک زندگی می کرد. بهاره با مادرش به دادگاه آمده بود، در فاصله میان رسیدگی به پرونده های دیگر وارد شعبه 261 شد و به قاضی «محمود سعادت» سلام کرد.