در گلزار شهدای بهشت زهرای تهران، جایی حوالی قطعه 53 و ردیف 87، یک مزار با شکل و شمایلی متفاوت تر از بقیه در دل زمین آرام گرفته. مزاری که حکایتش با بقیه فرق دارد، مزاری با سنگ مرمر سبز رنگ. سنگی که کیلومترها راه را طی کرده تا برسد به ایران، به قطعه شهدا و بشود سنگ مزار شهید مدافع حرم رسول خلیلی؛ حکایت این سنگ مزار به کربلا می رسد، به ضریحی شش گوشه که عاشقانش بعد از 1378 سال هم سر از پا نمی شناسند و به خاطرش جان می دهند؛ عاشقانی مثل صاحب همین مزار. مثل خود رسول که از آبان 1392 وعده دیدار او و پدرو مادرش به یک نشانی سرراست می رسد؛ به بهشت زهرا و گلزار شهدا؛ بهانه ای که باعث می شود پای حرف های رمضانعلی خلیلی بنشینیم، پدری که به شهادت کوچک ترین پسرش افتخار می کند.