حال دیرزمانی است که وجدان عمومی جامعه در قبال محذوفان و مطرودان جامعه، معذب است. انبوهی زنان و مردان که در حذف ساختاری، به حاشیه ها پرتاب شده اند. اصطلاحاتی چون «گورخوابی» و «خوش نشینی» نام هایی است که به تدریج از زبان مطرودان به ادبیات جامعه افزوده شد. گویی جامعه به انتظار آن بود که طردشدگانش را بار دیگر بنامد. نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» سودای این نامیدن را دارد. اجرا چندان در ساحت زیباشناسانه نمی ماند و وجدان و اخلاق را خطاب می کند. زمانی بس کوتاه برای گوش سپردن به سرگذشت مطرودان که خود را بیان کنند. از آن سنت همیشگی بر صندلی نشستن و در فاصله ای امن به اجرا خیره شدن خبری نیست. همه بر گرد