«لسر در تک آینه اتاقش نگاهی سرسری به خود انداخت. از فکر تمام کردن کتابش بیدار شده بود. بوی زمین زنده را در چله زمستان احساس می کرد. ناله شیپور کشتی ای که از بند رخت برمی بست از دوردست به گوش می رسید. آه، ای کاش می توانستم با کشتی بروم. تقلا کرد تا دوباره به خواب برود ولی نتوانست. پریشان حالی مثل اسبی او را با پاهای بسته از تخت بیرون کشید. باید بلند شوم و بنویسم، وگرنه آرام نمی گیرم. جز این هیچ چاره ای ندارم. خدای من، این همه سال. پتو را کنار زد و لرزان کنار صندلی لقی که لباس هایش روی آن آویزان بود ایستاد و شلوار سردش را به تن کرد. روز از نو روزی از نو. لسر با بی میلی و حیرتی یاس آور، لباسش را پوشید، چراکه با شوقی آتشین برای نوشتن صبحگاهی به رختخواب رفته بود. برای فردا افکاری شیرین داشت و ناشکیبا بود...».