بهترین همکاری، بهترین خاطره زندگی، بهترین تجربه، بهترین فیلم و... همه بهترین های زندگی من با ناصر تقوایی خلاصه می شود.

تجربه ای که من در همکاری با آقای تقوایی داشتم بی نظیر و مثال زدنی بود. من ویژگی هایی در ناصر دیدم که در کمتر کارگردانی در سینما دیدم و حتی می توانم بگویم در کسی ندیدم.

فکر می کنم انعکاس شخصیت ناصر تقوایی در فیلم هایی که ساخته وجود دارد: شعوری که در پس فیلم های ناصر تقوایی هست در کمتر فیلمی شاهدیم.

تازه کارم را در سینما شروع کرده بودم که با ناصر تقوایی آشنا شدم و با او در فیلم مستندی درباره فرش (که نمی دانم دچار چه سرنوشتی شده) کار کردم و بعد در فیلم «دایی جان ناپلئون» همکاری ما ادامه پیدا کرد. اعتمادی که ناصر تقوایی به من کرد باعث پیشرفت در کارم شد. باعث شد که من هم جواب اعتماد او را به شایستگی بدهم. در فیلم «دایی جان ناپلئون» بود که حرفه برنامه ریزی در سینمای ایران شکل گرفت و باب شد و این بابت اعتمادی بود که ناصر به من کرد و تشخیص جای او بود و قدم بزرگی که برای سینمای ایران برداشته شد.

ناصر برخلاف آن چیزی که می گویند بسیار مهربان و خوش مشرب است. به واسطه همکاری هایی که با هم داشتیم با هم زیاد همسفر بودیم: راست می گویند که آدم ها در سفر خودشان را نشان می دهند، ناصر را در سفرها شناختم، متین و مهربان.

به لاغری ناصر تقوایی نگاه نکنید آدم بسیار توانا و پرکار و باهوشی است. باید با او کار کنید تا به عمق اندیشه و دانش او پی ببرید. همنشینی با ناصر باعث می شود که از آموخته های او بیاموزی. او با وسواس خاص کار می کند و برایش مهم است که با عواملش با احترام برخورد شودو نکته مهم اینکه او هیچ تفاوتی بین عواملی که با آنها کار می کند قائل نیست.

این روزها به دلیل گرفتاری که دارم از ناصر بی خبرم ولی امیدوارم هرکجای این سرزمین که نفس می کشد سلامت باشد.