«پرده خانه حکایت بسیار گفته شده حرمسرای شاهی ست. تعدادی زن با چارقد و دامن در دربار سلطانی هوسباز و ستمگر که قصد دارد درصورت شکست سپاهش در برابر دشمن همه زن ها را بکشد تا...»

در بستر این داستان، گاهی حسادت به سوگلی، گاهی بغض و درد دل زنانه، گاهی دلبری برای سلطان، گاهی خبرچینی برای شاه و... دیده می شود.آن هم بر اساس شیوه های مرسوم نمایش ایرانی که دیگر هیچ بداعتی ولو به عنوان یک پدیده موزه ای و توریستی ندارد. اجرایی از یک گروه جوان که تلاش شان برای روی صحنه بردن این نمایشنامه قابل ستایش است اما مشکل اصلی نمایش و اساسا این گونه نمایشی را باید در جایی فراتر از توانایی و تلاش آنها جست و جو کرد.