سال 1356 وقتی فیلم «شازده احتجاب» به کارگردانی بهمن فرمان آرا اکران شد، برای اولین بار موسیقی فیلمی از احمد پژمان شنیدم: موسیقی تاثیرگذار، همگن با تصویر و خلاقانه ای که از همان ابتدا آهنگسازش را در این حوزه مطرح می کرد. نکته بارز احمد پژمان در خلق موسیقی فیلم استفاده از المان های موسیقی ایرانی و اجرای آنها با ابزارهای سمفونیک است. هرچند ممکن است این کار در وهله اول ساده به نظر آید اما پیچیدگی های خاصی دارد که...

اگر آهنگساز به آنها واقف نباشد، پیش از هر چیز موسیقی ایرانی را متضرر می کند و خصلت هایش را دستخوش تغییر قرار می دهد اما احمد پژمان با استفاده از ترفندهای جالب موسیقایی توانسته این توازن را در کارش به وجود آورد. وقتی موسیقی فیلم می سازد در تلاش نیست که بیانی معادل تصویر داشته باشد بلکه می کوشد تا از فضای فیلم و نظم حاکم بر آن در خلق اثر استفاده کند. به همین دلیل هم موسیقی فیلم های او با تصویر گره خورده اند. پژمان با قریحه خود لایه های مختلف موسیقی را بسیار شفاف کنار هم قرار می دهد و ترکیبات تازه ای می سازد که امضای خاص خودش را دارند. رمز آثار پژمان در این است که ادای ایرانی بودن را در نمی آورد. در حالی که بسیاری از آهنگسازان تنها با اضافه کردن چند فاصله «دوم افزوده» می کوشند تا مدعای ایرانی بودن داشته باشند او از ویژگی های متنوع موسیقی با ظرافت تمام بهره می گیرد چرا که یک ایرانی تمام عیار است.