اواخر قرن سیزده خورشیدی است. چند سالی است که ایران قحطی هولناک و ساخته بریتانیا را از سر گذرانده و کم کم درد و زجر آن را در تار و پود اجتماعش حس می کند. نسل کشی بی سابقه ای که 9 میلیون ایرانی را در مدت دو سه سال، به کام مرگ کشاند و نصف جمعیت آن زمان ایران را کشت. بدون اینکه خبری از آنها در تاریخ و نشانی از آنها در ذهن ها مانده و خاطراتشان به آیندگان منتقل شده باشد و عزایی برایشان به پا شده و تقویم روزی را به آنها اختصاص داده باشد و... و بدون اینکه دیروزی که وطن سوزان، شعار وطن پرستی به راه انداختند و برای ایران باستان تاریخ ساختند و جشن 2500 ساله گرفتند، برای اینان شمعی برافروخته باشند و بدون