دکتر محمدتقی فرور یکی از فعالان و کنشگران و متخصصان محیط زیستی بود که یک ویژگی ارزشمند و منحصر به فرد داشت و آن این بود که خیلی شبیه حرف هایی که می زد و شعارهایی که می داد، زندگی می کرد. او به همه آنچه می گفت پایبند بود. خودش از تجملات فاصله می گرفت و ساده زیست بود، تا جایی که تلاش می کرد از تن پوش هایی استفاده کند که کاملا ملی باشد. او انسانی فوق العاده خاکی و مردمی بود و می کوشید تمام فرهنگ کشور خودش را بشناسد. او کوشید یاد بگیرد که ایرانیان چگونه در طول 5 هزار سال گذشته در این تمدن به صورت پایدار زندگی کرده اند. او رمز این پایداری را با استفاده از تجربیات و دانش فنی که داشت، به روز می کرد. در مجامع بین المللی شرکت می کرد و مدام و به صورت پیوسته این شعار را می داد که اگر به دانش بومی ایران حرمت نهاده شود، می تواند خیلی از مشکلات ما را حل کند. ما نباید صرفا به موبورها و چشم آبی ها نگاه کنیم. از دید او دانش و تجربه ایرانی واقعا مظلوم واقع شده است. دکتر فرور کسی بود که برای احیای این تجربیات بومی بسیار تلاش کرد. فرور یکی از اولین کنشگران مدنی بود. بنیاد سنستایی که دکتر فرور به همراه همسر محترم شان بنا کرد، اولین سازمان مردم نهاد محیط زیستی ایران محسوب می شود. به نظر می رسد، با توجه به اینکه دکتر فرور در این بنیاد در طول بیش از سه دهه فعالیت هزاران صفحه مستندسازی کرده اند، هرگز یاد و نام شان از خاطر ایرانی ها نمی رود. باور من این است که دکتر فرور یکی از افراد بسیار موثر در مسیر توسعه پایدار و منشا اثر و تغییر رویکردهای فراوان بود. امیدوارم شاگردان زیادی را که تربیت کرده و همکاران و جوانانی که از سنستا وارد جامعه شده اند، بتوانند راه دکتر محمدتقی فرور را ادامه دهند.