اگر قرار بود برای زندگی و فعالیت های «تقی فرور» تیتر بزنم، شاید تیتر همین مطلب مناسب ترین باشد.

نام فرور برای بسیاری از ما با واژه ها و مفاهیمی همچون «جامعه بومی»، «دانش بومی»، «اقوام ایرانی» و «تعامل مستقیم با طبیعت» پیوند خورده است. او و همسرش «کاترین رضوی» بودند که به همه مان آموختند نسخه مناسب توسعه پایدار و سربلندی کشور، نه خارج از مرزها که اتفاقا درون همین جغرافیاست. آنها یادمان انداختند که دانش انباشته بومی که حاصل تعامل جوامع بومی با طبیعت در طول قرن هاست، غنی ترین منبع ما برای تصمیم های بزرگ برای سرزمین است. آنها یادمان دادند که اگر خودمان باشیم و به آنچه خودمان می دانیم و داریم توجه کنیم، سربلند خواهیم بود.

چه با او موافق باشیم و چه نه: چه علاقه مند به سبک زندگی ساده و بی آلایش و زبان بی پروایش باشیم یا نه، یک نکته را درباره فرور و موسسه توسعه پایدار (سنستا) نمی توان کتمان کرد و آن، تاثیر عمیق بر مباحث مربوط به توسعه پایدار و بومی سازی بسیاری از مفاهیم مربوط به آن است. امروز اگرچه دیگر «فرور» در میان ما نیست، اما تفکرش در میان دل مشغولان محیط زیست این جغرافیا زنده و پویاست. یادش گرامی.