جام جهانی با قهرمانی فرانسه تمام شد تا تورنمنتی که که همه بزرگان را یا در مقدماتی یا در حین برگزاری جام قربانی کرده بود، با کامیابی یک قهرمان قبلی به آخر برسد. فرانسه قهرمان شد، بلژیک برای اولین بار سوم شد و کشور 27 ساله کرواسی، اولین فینال خود را تجربه کرد. فرانسه قهرمان شد تا دومین ستاره روی تاج خروس ها بنشیند. آلمان، برزیل، آرژانتین یا اسپانیا در فینال نبودند؛ اما کرواسی و فرانسه خیلی مایه گذاشتند تا برای فیفا آبروداری کنند.

انگلیس جدول را دید و به بلژیک باخت تا به یک فینال دیگر برسد؛ اما مسابقه حساسش را به کرواسی باخت تا در بازی تشریفاتی رده بندی مقابل بلژیک انگیزه ای نداشته باشد. مسابقه ای که زیر هیاهوی دو غول تنیس دنیا در ویمبلدون گم شد. همه انگلیسی ها حواسشان به ادامه مسابقه نوواک جوکوویچ و رافائل نادال بود که به دلیل قانون خاموشی لندن نیمه کاره مانده بود. مسابقه ای جذاب که حال همه ورزش دوستان را خوب کرد. نادال افسانه ای باخت تا جوکو به فینال ویمبلدون برسد. مردی از جنس یوگسلاوی سابق درست مثل کرواسی. نوواک باید فینال ویمبلدون را برگزار می کرد. دو ساعت قبل از فینال جام جهانی. او برد و قهرمان شد؛ اما کرواسی پشت دروازه پیروزی ماند. دروازه ای که فقط بازیکنان فرانسه اجازه پیدا کردند از زیر آن رد شوند. دلمان برای این روزها تنگ می شود. بخصوص روزهای آخرش که دلمان هم با جام جهانی بود هم با ویمبلدون. روزهای قشنگی که ورزش، حس لطیف زنده بودن را به ما منتقل کرد. دلمان برای همه زیبایی های این چند روز تنگ می شود. کاش این روزها تمام نمی شد.