کلمات این متن از جنس روایت نیست که قصه مریم بارهاوبارها روایت شده است. از جنس غم هم نیست، چراکه زندگی او سرشار از غرور و افتخار است. مریم میرزاخانی چندسالی بزرگ تر از من بود، مثل یک الگو، پیش تر حرکت می کرد و من در پی او، با فاصله. دبیرستانی بودم که دانشگاه قبول شد؛ بهترین دانشگاه. برخلاف رسم زمانه و طبیعتا بر اساس روشن بودن تکلیفش با زندگی، دچار رودربایستی با جو غالب نشد. آن زمان برق شریف بالاترین و معتبرترین انتخاب بود و هرچند مریم در هر رشته ای که اراده می کرد قبول می شد، اما مصمم و مطمئن آن رشته ای که دوست می داشت، یعنی «ریاضی» را انتخاب کرد. اواخر دبیرستان بودم که خبر حادثه اتوبوس بچه های