خرداد سال پیش حدود یک هفته در جهان نما زندگی کردم. از کردکوی، نرسیده به گرگان، چهار، پنج ساعت کوه نوردی می کنی تا به دشتی زیبا می رسی؛ وسیع، حیرت انگیز و طبیعی؛ بدون آپارتمان، دود ماشین و ترافیک. صدای بلبل و پرندگان دیگر را در آنجا می شنوی و طبیعت بکر را می بینی. اگر آب بخواهی، باید از چشمه بیاوری و برای پختن غذا از حرارت هیزم بهره بگیری و در کلبه بخوابی. سازمان محیط زیست اجازه برق کشیدن به این دشت زیبا را نداده است؛ بنابراین از برق خبری نیست. دو محله هم دارد؛ کفش گیرمحله و سعدآبادمحله و کلبه هایی بسیار ساده. سازمان محیط زیست نیز در جهان نما مستقر است که برقش را از سلول های آفتابی تهیه می کند.