جامعه در تب و تاب است. التهاب عموم بازارها را فرا گرفته است. هر جا که می نشینی سوال این است که این وضعیت تا کجا پیش می رود. هر کس به دنبال ساده ترین و کم ریسک ترین راه برای حفظ ارزش دارایی های خویش است. این وضعیت که ماحصل ترامپیزه شدن سیاست خارجی، غریو شوم بازگشت تحریم ها و مجموعه بی تدبیری ها و غفلت ها و بی مبالاتی ها در مدیریت کلان اقتصادی است، بیش از هر طبقه ای، طبقه متوسط ایران را متاثر کرده است. ساده ترین راه بازشناسی طبقه متوسط دریک جامعه برقراری رابطه میان سطح درآمد و جایگاه اجتماعی است. در حقیقت اگر مسامحتا بازه درآمدی متوسط در جامعه را شاخص جایگاه اجتماعی نیز بگیریم بر اساس شاخص های جهانی افراد با درآمد میانگین روزانه بین 10 تا 500 دلار (تقریبا 90 تا 450 هزار تومان) در طبقه متوسط دسته بندی می شوند.

براساس گزارش مجمع جهانی اقتصاد حدود 34 درصد از افراد ایرانی یعنی رقمی نزدیک به 30 میلیون نفر در این طبقه جای می گیرند.

این نسبت در میان کشورهای هم گروه- با درآمد متوسط رو به پایین- سهم نسبتا خوبی به شمار می رود: به عنوان مثال این شاخص در کشور مصر 24/20، آلبانی 13/30، گرجستان 11/0، اندونزی 6/0 و در هند 3/20 درصد است. لازم به ذکر است کشور اردن با 61/20 درصد بالاترین سهم و نیجریه با 2/0 درصد پایین ترین سهم طبقه متوسط را در این گروه به خود اختصاص داده اند. با وجود این اتکای صرف به میزان درآمد برای نشان دادن وضعیت طبقات اجتماعی و بررسی نقش و تاثیر آنان در فرآیندهای اقتصادی و اجتماعی و سیاسی چندان نمی تواند راهگشا باشدادعا این است که طبقه متوسط عاملان اصلی تغییرات اجتماعی و حاملان دموکراسی هستند. ایجاد مانع در مسیر قدرت گرفتن و رشد طبقه متوسط اگر ناخواسته باشد ناشی از بی تدبیری است و اگر برنامه ریزی شده و آگاهانه صورت پذیرد، گویای دشمنی با دموکراسی است.

فشار های مالی، جهش های قیمتی، نا امنی اقتصادی، کاهش یکباره ارزش دارایی ها، عدم توانایی کافی برای طبقه متوسط را در جهت حفظ موقعیت خود به دنبال دارد.

این روزها نگران کننده تر از تغییرات عجیب و غریب در نرخ ارزهای عمده و طلا و مسکن و به تبع آن سطح عمومی قیمت ها، نحیف شدن روزاروز طبقه متوسط در ایران است. طبقه ای که قرار است حاملان اصلی دموکراسی و توسعه در ایران باشند.