گویا روبه روشدن با اینجا و اکنون ما، چنان مهیب شده که راحت ترین کار پناه بردن به ذهنیت و فضاهای فروبسته سوبژکتیو است. دیگر نمی توان شخصیتی تاریخمند بود و با نیم نگاهی به سنت گذشته، اکنونیت را خطاب کرد و رستگار شد. دوران فروماندگی در ذهنیت های فرو پاشیده است و امکانی برای خلاص شدن از رنج زمانه و تکاپوی دوام آوردن نیست. با این فرض که روح دوران ما این اتمیزه شدن است، می شود نگاهی شتاب زده و انتقادی بر اجرائی همچون «خداحافظ باغ آلبالوی من» انداخت؛ نمایشی که بر تارک خود «من» را نقش بسته تا همچنان بر سویه های شخصی تاکید کند. البته این بیانگر نکاتی در باب هستی شناسی اجرا در مواجهه با شخصیت هاست.