آیا برای روشنفکری و خلاقیت هنری نمی توان پایانی محترمانه در قالب بازنشستگی متصور شد؟ اگر در حوزه سیاست، به این نتیجه رسیدیم که باید پیشکسوتان سیاسی دوران بازنشستگی را تجربه کنند، چرا در حوزه فرهنگ و هنر علی الخصوص سینما، بازنشستگی مهتران و سروران کهنه کار سینمایی رخ نداد؟

شاید بخشی از اهمیت «ناصر تقوایی» ریشه در بازنشستگی اختیاری اش دارد.

«بهمن فرمان آرا» از این قاعده مستثنی نیست. با اولین فیلم هایش کافی است که او را در مقامی فراتر از سینمای موج نو و فیلمسازان مولف سینمای نوین ایران برشمریم. بسیاری از آثار سینمایی پس از انقلاب، مثل «نار و نی» سعید ابراهیمی فر که در دوره خودشان (دهه 60) بسیار مورد توجه قرار گرفتند و حداقل بیش از 50 اثر سینمایی غیر متعارف، مستقل و آلترتانیو پس از انقلاب از آثار ابتدایی او الگو گرفته اند.