هنرمند معاصر: ارتباط میان بین المللی سازی و هنر معاصر را متوجه نمی شوم. مگر جهانی شدن هنر حرکتی کافی برای دیده شدن آثار هنری کشورهای مختلف نبود؟

منتقد: مهم ترین چیزی که در اصول بین المللی سازی آموختم این است که ما همیشه باید به طور همزمان به مطالعه مسیر کشورهای دیگر و همچنین مطالعه پس زمینه های تاریخی و چالش های خود بپردازیم. جهانی شدن هنر باعث تقویت مصرف گرایی در هنر شد و دوره ای بود که باید از آن گذر کرد. مصرف گرا شدن هنرمند مانع تولید و خلق اصالت در هنر وی می شود.

هنرمند معاصر: یعنی جهانی شدن هنر در ادامه دوره پسا استعماری به وجود آمد؟

منتقد: بله و نه. برای مقابله، جهانی شدن هنر در قرن نوزدهم به تقویت و شیوع هژمونی هنری پرداخت که برخی اثرات هویت زدایی آن در کشورهای مختلف به جای ماند. بین المللی سازی هنر با هدف مقابله با تاثیرات استعمار تولید دانش و تمرکززدایی از ارزش هنری که به پیروی از استانداردهای هژمونی هنری ایجاد شده بود، شکل گرفت.

هنرمند معاصر: اما هنر معاصر پیشروانی داشت که باعث تمرکز تولید دانش شد. زمانی که تولیدات اصیل توسط این پیشروان به وجود می آیند ارزشمند بودن آثار و سبک آنان بسیار طبیعی است.

منتقد: در ارزشمند بودن هنر آنان شکی نیست. اما مرزبندی هنر و ارزشمند نشان دادن هنر متمرکز بر برخی آثار که در یک محدوده جغرافیایی تولید می شوند طبیعی نیست. همه تولیدات هنری نباید به دنبال تقلید از ویژگی بخشی محدود را داشته باشند، به این علت است که مساله هویت هنر پیش می آید.

هنرمند معاصر: پس درواقع بین المللی سازی هنر معاصر به دنبال ارزش نهادن به هویت های هنر غیرغربی است.

منتقد: از بسیاری جهات مرز مشخصی بین غرب و غیرغرب وجود ندارد. اما تولید آثار هنری بدون وجود این تفکر که هنر تولید شده در بازاری مشخص ارزش دارد یا خیر، از ویژگی هایی است که بین المللی سازی هنر دنبال می کند.