در مطب بسیاری از روان شناسان و روانکاوان تصویر مردی جاافتاده و خوش پوش را می بینیم که کت و شلواری مرتب پوشیده و با چشمانی نافذ و برنده، در حالی که دست به کمر زده، به دوربین خیره شده و با نگاه ژرف نگرش گویی اعماق وجود تماشاگر را می بیند: زیگموند فروید در عموم تواریخ فکر و اندیشه، در کنار داروین و مارکس، یکی از اضلاع مثلثی را تشکیل می دهد که روند تفکر بشری در سده بیستم را دگرگون ساخت. او کاشف قاره ناخودآگاه است. گستره ای پنهان و نادیدنی که آشکارگی اش تمام اعتماد به نفس انسان خودبنیاد قرون جدید را دچار چالش ساخت و به او نشان داد که آدمیزاد، آنقدرها هم که خودش تصور می کند، موجودی خودآگاه، مستقل، قائم به ذات و عقلانی نیست.