شرایط امروزجامعه ایرانی بیش ازگذشته به وفاق ملی آحادملت وهمگرایی نخبگان سیاسی نیازدارد. بخصوص کسانی که سال هایی نه چندان دور با درک درست از وضعیت جامعه با مطالبه حداقلی عملا سبب شکل گیری یک ائتلاف مفید و ضروری شدند و به این ترتیب توانستند با عبرت آموزی ازگذشته دولت یازدهم را در سال1392و در ادامه دولت دوازدهم را درسال1396 تشکیل دهند. ائتلاف اعتدال-اصلاح همچنان برای دفاع از دولت حسن روحانی ضروری است. دراین باره نکات زیرقابل توجه است.

1-چه بخواهیم و چه نخواهیم دولت حسن روحانی ازهمان اول مورد تایید اصلاح طلبان، اعتدالیون واصولگرایان معتدل بود. اگر اعتدالیون و اصولگرایان معتدل جایگاه مناسبی در نظام تصمیم گیری یا به تعبیر دیگر پایی در حاکمیت داشتند، اصلاحات هم عقبه اجتماعی پرقدرتی را نمایندگی می کرد و همین باعث شد تا گزینه اعتدالی به پیروزی برسد.

در حقیقت اصلاحات با درک درست از کنش کاندیداهای گوناگون درسال92مطالبات اصلاح طلبی را در حسن روحانی قوی تر یافت و نتیجه این انتخاب اصلح را هم پس از پیروزی در انتخابات دید. دیالکتیک گزینه اعتدالی با جریان اصلاحات سبب شد اصلاحات عضوشورای مرکزی جامعه روحانیت مبارزتهران را که یکی از تشکل های مطرح اصولگرایان بوده به خودنزدیک ببیند. روش و تفکر اصلاح طلبان نشان از نوعی پختگی و درک درست از آرایش سیاسی کشور داشت. خوشبختانه این حمایت در انتخابات96 بازهم خودرا نشان داد که نتیجه آن پیروزی دوباره حسن روحانی بود.

2-واقعیت این است حوادث سال88 و تبعات آن برای جریان اصلاح طلبی سنگین بود. حتی برخی معتقد بودند بعید است در آرایش سیاسی کشور در آینده جایی برای این جریان باشد.

اما از آنجا که هر تهدیدی اگرخوب مدیریت شود تبدیل به فرصت می شود اصلاح طلبان توانستند با آنالیزخود درگذشته دوباره به بازی سیاست برگردند.

توفیق آنان از این جهت بودکه اینان با لهجه و گویش اعتدالی وارد بازی شدند و به همین دلیل بودکه نوعی سنخیت فکری و گفتمانی با گزینه اعتدالی حسن روحانی پیداکردند.

3-هنوزسالی ازانتخابات 96نگذشته است وسال هایی بیشتر باقیمانده است. اصلاحات چه بخواهد و چه نخواهد همراه با اعتدالیون و حتی اصولگرایان معتدل دریک قایق نشسته اند. زمزمه جدایی نه باورکردنی است و نه قابل قبول. ممکن است عده ای خود این زمزمه را باور کنند ولی مردم یک قایق دیده اند و تفاوتی قائل نیستند. همچنان که مردم تمامی جناح های نظام راهم این گونه قضاوت می کنند. «همه باهم برای ایران» می بایست شعارهمگان باشد. مراقب باشیم برسرشاخ بن نبریم.